Larry Stylinson - Prolog

Harry siedział na czarnej, skórzanej kanapie, z kolanami podciągniętymi pod brodę. Patrząc bez wyrazu na białą ścianę, zastanawiał się, kiedy wróci jego przyjaciel. Louis wyszedł z Eleanor kilka godzin temu, a to, że się spóźniał, musiało oznaczać tylko jedno.

Brunet nigdy nie przyznał się przed starszym chłopakiem, jak bardzo boli go to, że Tommo cały wolny czas spędza z Calder, albo rodziną. Czuł, że z każdym dniem jest mniej ważny w życiu Tomlinson'a. Fakt, że swój cały czas spędza z dziewczyną, dogłębnie ranił Styles'a.

Curly wstał i skierował się do sypialni, gdzie od razu opadł bezwładnie na łóżko.

„Tracisz go”- głos w jego głowie powtarzał te 2 słowa raz, za razem. Nie mógł nad tym panować, choć w tym momencie tego najbardziej pragnął. Wiedział, że jedynym lekarstwem będzie kojący dotyk Lou. Harry zakrył uszy poduszką, chcąc odciąć się od wszelkich możliwych dźwięków .

-Nie chcę cię stracić, Boo Bear.- Zdołał wyszlochać. Zielonooki kołysał się delikatnie na beżowej pościeli, chcąc pozbyć się tych czarnych myśli. Po pewnym czasie, zmęczony płaczem, zasnął.

Gdy Louis wrócił do ich wspólnego apartamentu, od razu położył się obok młodszego przyjaciela. Nie chciał, by wszystko tak wyglądało, ale nie mógł inaczej. Musiał to wszystko tak ustawić, by nikt niczego się nie domyślił, a zwłaszcza – Harry. Uważał, że to najlepsze rozwiązanie tego problemu.

W tamtym momencie żaden nie zdawał sobie sprawy, ile znaczy dla tego drugiego.


+ Nie wiążę z tym blogiem jakichś wielkich nadziei. Piszę go, ponieważ ta historia siedzi mi od dawna w głowie... Nie wiem, czy jest na tyle dobra, aby ją spisać, ale chcę podzielić się nią ze światem. Nie wydaje mi się, aby miała więcej niż 10 rozdziałów. Przewiduję około 7, ale jeszcze nie jest to pewne. Jeśli ktoś chce być informowany o rozdziałach, to w komentarzu mi coś podajcie : ) Mam szczera nadzieję, że się spodoba.