#1 - Nie Chcę Cię Stracić.

Louis stał przed studiem nagraniowym, oparty o maskę czarnego samochodu, głęboko pogrążony w myślach. Mimo że chłopcy już dawno skończyli nagrywać,on nadal stał przed budynkiem, nie mając najmniejszej ochoty wracać do apartamentu.

Choć nie tyle, co wracać do mieszkania, ale widzieć się z Harry'm. Pokłócili się, co ostatnio zdarzało się w ich przyjaźni coraz częściej.

I choć Tommo przyjaźnił się też z resztą zespołu, to ze Styles'em zawsze był najbliżej. Czuł, że musi pomagać i bronić młodszego chłopaka, choćby nie wiadomo co.

Tomlinson'a bolał fakt, że właśnie przed tą najważniejszą osobą musi skrywać tajemnicę.

Nienawidził siebie za to, że rani ich obu.

***

Harry nerwowo chodził po domu. Raz był w sypialni, raz w salonie, a za chwilę znajdował się w kuchni.

Był zły na Louis'a za kłótnię, ale też za to, że ten teraz go unika. Chciałby go przeprosić, ale nie czuł się winny. To Tommo nie miał dla niego czasu, cały czas był rozkojarzony i go unikał. Wiedział, że obrażając się, nie pomoże ani jemu, ani sobie. Problem w tym, że Boo Bear nie miał zamiaru zmienić swojego zachowania.

Styles ubrał kurtkę i buty, by następnie szybko wyjść z ich wspólnego mieszkania. Postanowił spędzić jakoś czas wolny, a nie cały czas czekać na bruneta, skoro ten i tak nigdy się nie zjawiał. Ostatnio całe dnie kisił się w domu, nie mogąc przestać zadręczać się myślami, które teraz także nie dawały mu spokoju. Dlaczego w ciągu zaledwie kilku tygodni wszystko między nimi tak się popsuło? Byli jak bracia. Curly zawsze mógł liczyć na pomoc i wsparcie starszego, a widuje go tylko na próbach, choć razem mieszkają. To było wręcz śmieszne.

Zielonooki nie do końca przemyślał, dokąd zmierza. Szedł, zagubiony we własnym umyśle, dopóki nie zorientował się, że naprawdę także zbłądził. Znajdował się w dzielnicy Londynu, której kompletnie nie znał.

Oczywistym było, że nigdy tutaj nie był, ponieważ szerokim łukiem omijał miejsca takie, jak to. Stare kamienice z powybijanymi oknami, spalone domy, popsute latarnie i ogromne dziury w jezdni.

Nie wiedział w którą iść stronę, a słońce właśnie schowało się za horyzontem. Tak, jak przypuszczał, na ulicy nie paliło się żadne światło. Odwrócił się i szybkim krokiem ruszył w stronę z której, jak mu się wydawało, przyszedł.

W oddali słychać było szczekanie psów, brzęk tłuczonego szkła, a także stłumione krzyki. Było chłodno, więc Harry dokładnie zapiął kurtkę i schował dłonie do kieszeni. Nienawidził jesieni nawet, jeśli dobiegała ona końca.

Gdzieś za sobą usłyszał energiczne kroki, więc sam odruchowo przyśpieszył. Jego oddech stał się nierówny, a w głowie pojawiło się tysiące myśli. Co, jeśli coś mu się stanie? Zerknął ukradkiem do tyłu i zauważył, że postać biegnie w jego stronę. Jego serce przyśpieszyło swój rytm, choć myślał, że szybciej już nie można. Poczuł dziwny ucisk w żołądku i gulę w gardle.

-Hazz, poczekaj!- Usłyszał znajomy głos i momentalnie się odwrócił. Bez wahania wpadł w ciepłe ramiona przyjaciela, nie zwracając uwagi na to, że wcześniej się kłócili.

-Śledziłeś mnie, Lou?- Spytał, odsuwając się od niego na odległość wyciągniętej ręki. Policzki starszego chłopaka pokrył lekki rumieniec.

-Tak, ja... Zauważyłem, jak idziesz gdzieś zamyślony i martwiłem się... No wiesz... Nie chciałem, by coś ci się stało.- Wyszeptał Tommo, a następnie spuścił wzrok. Styles ponownie mocno go objął.

-Rozumiem.- Odpowiedział wprost do jego ucha. Mimo iż był młodszy, był wyższy do Louis'a.

-Harry, ja naprawdę cię przepraszam... Ostatnio ciągle zachowuję się jak skończony dupek i czuję, że cię tracę, a jesteś najważniejszą osobą w moim życiu.- Wyszeptał słabo Tomlinson. Curly uśmiechnął się szeroko. Te kilka słów wystarczyło, by mu wybaczył. Wiedział, że przyjaciel nie potrafiłby go okłamać. Wiedział, że naprawdę go kocha.

***

Kolejne kilka dni spędzili, jak przyjaciele. Grając na konsoli, wychodząc gdzieś wspólnie, bądź zwyczajnie się wygłupiając. Niestety, Harry miał jedno małe „ale”. Choć Eleanor wcale nie była tak mała...

Irytowało go to, że musi dzielić się przyjacielem. W jednej chwili świetnie się dogadywali, a w drugiej przychodziła dziewczyna Lou, a Hazz zamykał się w sobie. Odcinał od nich, pogrążając w myślach.

Wolałby, by tych dwoje nigdy się nie spotkało. By nie musiał patrzeć na tę jej „słodką” buźkę, wspaniałe ciało i nie musieć słuchać jej irytującego głosu. Tak po prostu, żeby nigdy jej nie było.

Tego wieczoru nie stało się inaczej. Najpierw świetnie spędzili dzień, a później przyszła Calder. Harry, nie mogąc dłużej patrzeć na ich czułe gesty, udał się do sypialni, tłumacząc złym samopoczuciem. Tommo od razu zorientował się, że młodszy go okłamuje.

Wyprosił Eleanor mówiąc, że chce zająć się przyjacielem, co było prawdą, choć nie do końca. Każdy mógł odebrać to w inny sposób.

Gdy tylko dziewczyna wyszła z ich apartamentu, po cichu wślizgnął się do sypialni Styles'a.

-Harry, dlaczego płaczesz?- Spytał bardzo cicho, siadając na rogu łóżka. 18 latek podniósł się gwałtownie i przetarł oczy. Wiedział, że w tym momencie nie ma szans. Nie może skłamać, ani uciec. Zielonooki musiał w końcu powiedzieć, co leży mu na sercu.

-Ona wszystko psuje... Bawimy się świetne, a Eleanor przychodzi i cię zabiera. Odizolowuje ode mnie. Czuję się, jakbym cię tracił. Nie chcę cię tracić.- Wychlipał na jednym oddechu. Tomlinson bez wahania go objął, delikatnie głaszcząc po miękkich lokach. Wiedział, jak bardzo boli strata najlepszego przyjaciela. Widział ból, który malował się w zielonych tęczówkach młodszego chłopaka.

-Nie stracisz mnie. Nie pozwolę na to.- Zapewnił. Trzymając go w ramionach czuł się szczęśliwy. Był pewien, że niczego więcej mu nie brakuje. Louis był pewien, że jeśli powie przyjacielowi prawdę, to on straci młodszego chłopaka. Bał się tego.

Chciałby cofnąć czas i nie dokonać wyboru, którego teraz tak bardzo żałuje. Decyzji, którą podjął w przeszłości, a która największy wpływ mieć będzie na przyszłość.



+Nie planuję, by rozdziały były jakieś szczególnie długie. + Opowiadanie ma wyglądać tak, że to są jakby najważniejsze momenty wyrwane z ich historii. Tajemnica Louis'a jest tutaj głównym wątkiem. Stwierdziłam, że jeśli dodam opowiadaniu trochę tajemniczości, będzie ono lepsze :) Oczywiście, będzie prawdziwy Larry, jakiego każda Larry Shipper pragnie, ale nie wszystko od razu.
Co do tego rozdziału, to jest trochę nudny, ale ja jestem bardzo z niego zadowolona. Mam nadzieję, że wam też się podoba.

Chciałabym Wam powiedzieć, że rozdziały będą w różnych odstępach czasowych, ponieważ czas wolny mam tylko w weekendy i wtorki, więc ciężko będzie mi pisać i nie będę starała się pisać na siłę, jeśli nie będzie weny.

Czytasz = Komentujesz. Komentarz oznacza szacunek dla autora, ale także wywołuje uśmiech na mojej twarzy : )